با یاد مجاهد شهید پوران نصوری

پوران نصوری در سال۱۳۴۱ در یک خانواده فقیر در کرمانشاه متولد شد. دوران تحصیلاتش را در کرمانشاه گذراند. در روزهایی که اوج انقلاب ضد سلطنتی در سال۱۳۵۷ بود، دانش‌آموز بود و با آرمانهای مجاهدین آشنا شد.

شناخت خود را با مطالعه زندگی‌نامه‌ها و دفاعیات شهدای سازمان عمیق‌تر کرد. پوران در حالی که مشغول گرفتن دیپلم بود ولی به‌صورت حرفه‌یی در فعالیت‌ها و تیم های تبلیغی افشاگرانه میلیشیا شرکت می‌کرد.

این مجاهد پرشور بعد از ۳۰خرداد ۱۳۶۰ دستگیر می‌شود و به زندان دیزل‌آباد کرمانشاه منتقل می‌گردد و زیر شدیدترین شکنجه‌ها قرار می‌گیرد. او بارها به‌دلیل پایداری بر مواضع انقلابی‌اش به جوخه اعدام مصنوعی برده شد که یکی از حربه‌ها و شکنجه‌های روحی دژخیمان خمینی بر علیه زندانیان مقاوم بود.

بار اول وقتی او را برای اجرای حکم صدا زدند با گامهایی محکم و استوار رفت و شکنجه‌گران را بور و کور کرد.

تنها آرزوی پوران وصل مجدد به سازمان بود. یک بار در دوران و شرایط سخت زندان به یکی از همرزمانش گفته بود: «وقتی آدم می‌فهمد که چرا و برای چه هدفی سختی می‌کشد دیگر از تحمل آن ناراحت نمی‌شود».

پوران از سال۱۳۶۰ تا ۱۳۶۷ درد و رنج زندان را تحمل کرد. به‌رغم این‌که حکمش به پایان رسیده بود، دژخیمان از آزاد کردن وی خودداری کردند.

درسال۱۳۶۷ او را از زندان دیزل‌آباد کرمانشاه به زندان گوهردشت منتقل کردند. در واقع این جابه‌جایی گسترده در زندان کرمانشاه، زمینه‌سازی برای قتل‌عام زندانیان سیاسی در مرداد ۶۷ توسط دژخیمان بود. زیرا زندانیان منتقل شده به زندان گوهرشت، در قتل‌عام سال۶۷ و مشخصاً زنان مجاهد همگی سر بدار شدند.

مجاهد شهید پوران بی‌پروا و با شجاعت تمام در مصاحبه با کمیسیون مرگ، با قاطعیت اتهام خود را هواداری از سازمان مجاهدین خلق ایران عنوان کرد و سرانجام هم با همین جرم در زندان گوهردشت کرج، به چوبه‌دار بوسه زد. خبر شهادتش را که به مادر زجر کشیده‌اش دادند، بر اثر شنیدن این خبر هولناک سکته کرده و فوت می‌کند.

گفت آن یار کزو گشت سردار بلند جرمش این بود که اسرار هویدا می‌کرد.

پوران به همراه هزاران کبوتر خونین بال در قتل‌عام سال۶۷ سربدار شد تا پرچم عزت و شرف یک خلق تا ابد در اهتراز باشد و شکوه و عظمت این مقاومت تا جاودان ادامه دارد.