مجاهد شهید احمد سیدیان، در سال۶۳ هنگامی که درجه‌دار ارتش بود به‌جرم فرار از خدمت نظامی محاکمه شد و علاوه بر چند ماه زندان به اخراج از ارتش محکوم شد. او از پرسنل نظامی مجاهد خلق و هواداران فعال مجاهدین در لشکر۲۳ نیروی ویژهٌ هوابرد بود.احمد پس از اخراج از ارتش بر دامنهٌ فعالیتهایش افزود و در ارتباط با سازمان قرار گرفت. احمد هنگامی که به همراه مجاهد شهید منصور راهی، دست‌اندرکار آمادگی برای مجازات شماری از عوامل رژیم بودند مورد تهاجم پاسداران قرار گرفتند و دستگیر شدند.
پیش از اعزام به آخرین مأموریتش، به مجاهد شهید فریدون ورمزیاری که فرماندهی امور مربوط به مأموریت او را به‌عهده داشت، گفته بود: «اگر موفق شدم که به‌عهد خودم وفا کنم و در این راه شهید شدم از قول من به مریم و مسعود سلام برسان و بگو که تا آخرین نفس در راه آنها استوار خواهم ماند». او از سال64 در اوین اسیر بود و بیشتر دوران زندان 3سالهٌ خود را در سلول انفرادی به‌سر برد. او را بارها و به شدیدترین وجه شکنجه کرده بودند. در اثر شکنجه‌ها دستش از ناحیهٌ بازو شکسته و چشمهایش آسیب دیده بودند.
هنگامی که در دادگاه موارد اتهام او را خواندند به‌آخوند حاکم شرع و پاسداران حمله کرده و شعارهای «مرگ بر خمینی، درود بر رجوی» داد. در همان جلسهٌ دادگاه به‌قدری او را کتک زدند که دنده‌اش شکست و به‌حال اغما افتاد. او را از دادگاه بردند و باز هم به‌شدت شکنجه‌اش کردند. دندانها و فک او شکسته بود. چیزی شبیه پیچ‌گوشتی را در قفسهٌ سینه‌اش فرو کرده بودند. تا مدتها توان راه رفتن و بر سر پا ایستادن نداشت. دو نفر پاسدار زیر بغلش را می‌گرفتند و به ملاقات یا بازجویی می‌بردند.