با یاد مجاهد شهید قاسم دیانت

زندگینامه شهید

قاسم دیانت در شهریور ۱۳۳۹، در جوادیه تهران به‌دنیا آمد. تحصیلات خود را تا اخذ دیپلم در تهران سپری کرد. وی از سال ۱۳۵۶، همراه برادرش که دانشجوی دانشگاه صنعتی شریف بود به دانشگاه رفت و آمد داشت و همانجا با خواندن زندگینامه‌ها و دفاعیات شهدای سازمان مجاهدین خلق که بین دانشجویان دست‌به‌دست می‌چرخید، با مسائل سیاسی آشنا شد. او از همان زمان، همپای دانشجویان، در اعتراضات دانشجویی و قیام و تظاهراتهای مردم علیه حاکمیت سلطنتی، شرکت فعال داشت.
قاسم در پائیز سال ۱۳۵۷، در مواجهه با برخی از اعضای سازمان مجاهدین که تازه از زندانهای شاه آزاد شده بودند، شیفته اخلاق و تواضع و از خود گذشتگی مجاهدین و آرمان والای مردمی آنان گردید.
وی پس از پیروزی انقلاب ضدسلطنتی، فعالیت حرفه‌یی خود را در ارتباط با سازمان، در انجمن محلات جنوب تهران (انجمن توحیدی پیام)، آغاز کرد.
او که به‌دلیل تواضع و از خود گذشتگی و داشتن رابطه فعال و گرم با عموم مردم، توانسته بود تعداد زیادی از جوانان را جذب انجمن کند، از احترام و محبوبیت بالایی در میان آنها برخوردار بود.
قاسم که در تجمعات و تظاهرات موضعی و افشاگرانهٔ قبل از ۳۰ خرداد ۱۳۶۰، حضوری فعال داشت، روز ۲۷ خرداد ۱۳۶۰ همراه با نزدیک به ۹۰ نفر از جوانان در انجمن، برای راه‌اندازی یک تظاهرات اعتراضی دیگر تجمع کرده بودند که مورد هجوم وحشیانه گله‌ای از پاسداران خمینی قرار گرفتند.
پاسداران جنایتکار با پرتاب گاز اشک‌آور، همه نفرات را دستگیر و به محل کمیته منتقل کرده و مورد ضرب و شتم وحشیانه قرار دادند و پس از چند روز همه نفرات را به یک گاوداری در صالح‌آباد برده و تحت بازجویی و شکنجه‌های مستمر، قرار دادند.
قاسم و تعدادی دیگر از همرزمانش با مقاومت در مقابل شکنجه مزدوران، حتی نام خود را هم به دژخیمان نگفتند.
روز ۹ تیر ۱۳۶۰، همه دستگیر شدگان را که حدود ۹۰ نفر بودند به زندان اوین منتقل کرده و در آنجا نیز همه نفرات را تحت شکنجه قرار دادند.
پس از به هلاکت رسیدن کچویی، رئیس جنایتکار زندان اوین، به دست مجاهد شهید کاظم افجه‌ای، مقامات وحشت‌زده زندان، به‌سرعت، همه ۹۰ نفر بازداشتی را محاکمه کرده، ۱۵ نفر را اعدام کردند و به سایرین حکم‌های حبس ۱۰ تا ۱۵ سال، یا حبس ابد دادند. در این محاکمه نمایشی، قاسم، به ۱۵ سال زندان محکوم شد.
دژخیمان زندان، اواخر تیرماه ۱۳۶۰، نفرات اکیپ ۹۰ نفره را که حکم حبس داشتند، به زندان قزلحصار منتقل کردند و در آنجا مجدداً به‌شدت زیر شکنجه قرار دادند. قاسم از جمله نفراتی بود که در مقابل افزایش فشار و شکنجه، با روحیه شاداب و سرزنده، در مقابل دژخیمان سرخم نکرد، به‌نحوی که همرزمان و هم‌بندانش در زندان، از مقاومت و ایستادگی و مایه‌گذاری او روحیه می‌گرفتند.
سرکردگان زندان، در سال ۱۳۶۲، زیر فشار افکار عمومی و فعالیت‌های سازمان در سطح بین‌المللی و تلاش خانواده‌ها، مدت حبس اکیپ آنها را که پیش از ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ دستگیر شده بودند، به ۵ سال حبس کاهش دادند. قاسم نیز که حکم زندانش به ۵ سال کاهش یافته بود در خرداد ۱۳۶۵، از زندان آزاد شد.
او بلافاصله با تلاش بسیار، با تعدادی از زندانیان آزاد شده و به‌خصوص نفرات سابق انجمن پیام در جنوب تهران، رابطه فعالی برقرار کرد و در همان ملأ، مجدداً به سازمان وصل گردید.
قاسم مانند سایر مجاهدان، در تلاش برای خروج از کشور و پیوستن به پایگاههای سازمان در منطقه مرزی بود.
در زمستان ۱۳۶۵، تعدادی از مجاهدان که قاسم هم جزو آنها بود، تلاش کردند تا با خروج از کشور، خود را به پایگاههای سازمان، برسانند، اما در فرودگاه مهرآباد، توسط پاسداران حاضر در فرودگاه، مورد شناسایی قرار گرفته و همه، از جمله قاسم، دستگیر و به زندان اوین منتقل شدند و زیر شکنجه‌های شدید قرار گرفتند.
پاهای قاسم از شدت کابل‌هایی که به او زده بودند، آن‌چنان ورم کرده بود که به‌گفته زندانیان‌، شبیه بالش شده بود. او مجدداً محاکمه و به ۶ سال زندان محکوم گردید.
شادابی و سرحالی و روحیه بالای قاسم در زندان، در برابر فشار دژخیمان، زبان‌زد همبندیهایش بود.
یکی از همرزمان سابق قاسم نقل کرده است که «در تاریخ ۱۰ مرداد ۱۳۶۷، در سلول انفرادی در زندان اوین، از طریق مورس متوجه می‌شود که قاسم دیانت در سلول انفرادی کنار او زندانی است. چند روز بعد که هر دو با هم در بند عمومی قرار می‌گیرند، سر دژخیم زندان به نام ناصری، با حضور در بند، می‌پرسد که چه کسی دادگاه نرفته است و قاسم دستش را بلند می‌کند. بلافاصله او را برای قرار دادن در مقابل هیأت مرگ می‌برند».
سرانجام قاسم، این مجاهد دلیر و سر موضع، در جریان قتل‌عام زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷، به فتوی خمینی جلاد، به همراه هزاران مجاهد سر موضع دیگر در سراسر ایران سربدار شد و جانش را فدای آرمان رهایی و آزادی مردم ایران نمود.
خانواده وی پس از تلاش و پیگیری بسیار، در شهریورماه ۱۳۶۷ از سربدار شدن قاسم مطلع شدند، اما مقامات جنایتکار زندان از تحویل دادن پیکر پاک قاسم، یا اعلام محل دفن او خودداری کردند.

یادش گرامی و راهش پر رهرو باد
با ارسال تصاویر و زندگینامه شهید، ما را در تکمیل شناسنامه شهیدان یاری رسانید. >>> تلگرام مجاهد: @mojahedin_org

خاطرات

تصاویر یادگاری

قاسم دیانت

تصویر مزار شهید