این سیمای خفته بر سریر سرخ خون در متن سپید برف، قلهٔ سر به آسمان ساییده‌ای است که راست‌قامت ایستاد و گفت ما هرگز نمی‌میریم.
«ممکن است ما را بکشید، ممکن است ما را زندانی کنید اما نه! مجاهدین از بین رفتنی نیستند».
این بالاترین سند افتخار سرداری است که قطره‌های خونش برفهای بهمن را ذوب کرد، در ۳۰هزار «نه» به جلاد شکفت و تا قیام آبان و خروش دانشجویان در دی به جریان درآمد.
سردار در کنار هزاران گل سرخ در دهکدهٔ اوین رویید و در قامت قیام گل داد و مژده داد که آینده از آن ایران و قیام‌آفرینان است.
«آینده مال شماست، به این نکته ایمان داشته باشید، یقین داشته باشید که آینده مال شماست، آینده مال انقلابیون است، نیروهای میرا از صحنه حذف خواهند شد».
جلاد جنایتکار اوین لاجوردی که گمان می‌کرد بعد از شهادت سردار، زندانیان فرومی‌ریزند، تعدادی را انتخاب کرد تا با پایکوبی پاسداران بر پیکر غرق در خون شهیدان، شاهدان را بشکند. اما غوغای عاشقان هیبت هیولا را شکست.
در این میان ستارگانی چون ژیلا نقی‌زاده، افسانه افضل‌نیا، داوود رحیمی، هاشم طباطبایی، احمد کهنی، حسین سنجری، محمدرضا صادقی، عنایت سلطان‌زاده، علی مقدم، مسعود ایجادی، ناصر قلعه‌ای و بسیاری دیگر از زندانیان با احترام به شهیدان، درخشیدند و سربه‌دار شدند.
«این فکر باقی موندنی است چون حقه. این فکر جای خودش را در جامعه و تاریخ باز خواهد کرد».
